DALOY by Ron Sapinoso

Guys, check nyo tong gawa ni ron. Leave a comment sa youtube page nya if you can.

https://www.youtube.com/watch?v=keKx9NOaT2w&feature=channel_page

ganda, great talent sir, astig!!! thanks for sharing sir boks!!!

Kakaiba talaga si Sir Ron...saludo talaga ako sa yo

TFS bro boks

oo bro! malupit talaga si Ron! Sana manalo to, entry yata to nila sa cinemalaya. di ko lang sure though.

salamat mga bro!

Sad, sad, movie....
the real lesson learned, Remember but Let-go and Move-on

Thanx

nakakaiyak . nice film

Masasabi kong sa lahat ng aking mga kaibigan ay naiiba si Abet. Eriberto Concepcion ang tunay niyang pangalan. Para sa akin si Abet ay isang henyo. At kakaiba sya sa lahat ng mga henyo dahil sya lang ang henyong walang natapos na obra.

Grade three lang sa elementarya ang natapos ni Abet. Huminto siya ng pag-aaral hindi dahil sa walang kakayanan ang kanyang magulang na pag-aralin siya kundi dahil sa naisip ni abet na mas matalino pa siya sa nagtuturo sa kanya. OO, grade three lang ang tinapos ni Abet ngunit marunong syang magpinta, maggitara, magviolin, magpiano, kumuha ng larawan, umukit at humubog ng iskultura, magkumpuni ng computer, ng vhs, vcd, at dvd. At marunong din syang umarte. at makikita mo ang kanyang pag-arte sa karamihan ng aking short films. At dahil nga minahal nyang lahat ang mga sining na ito ay napabayaan nya rin ang bawat isa. Para siyang isang pulitiko na maraming minamahal na babae... dahil sa mahal nya lahat kinulang din ang pagmamahal dahil sa nahati na ito sa maraming bahagi.

Nakilala ko si Abet noong huling bahagi ng dekada 80. Sikat ang kanyang pangalan sa mga taong nakakaunawa ng sining. Nagkita kami sa isang inabandonang kulungan ng baboy. Sinadya ko siya doon habang iniimprentahan nya ang mga T-shirt na gagamitin sa kampanya ng isang pulitiko. Nagkakwentuhan kami. Naarok ko ang kanyang lalim. At naging kaibigan ko sya.

Noong ika-walo ng Agosto sa paghampas ng alas dies ng umaga dumating sina Julius Roden at Maribelle Gallardo sa aming bahay na dala ang kanilang napakagandang HD camera. Alas otso ng umaga ang usapan ngunit alas dies sila dumating... Ano pa nga bang aasahan ko sa tipikal na Pinoy...Halos lahat yata sa lahing ito ay nalalasing sa tunog ng orasan... Mahal ko ang pagawa ng pelikula.... ngunit iniisip ko kung paano pagagandahin ang isang pelikula sa loob ng walong oras? Noon ko lang nakita si Maribelle at noon din lang aarte si Abet nang may dialogue. Naisip ko... Madugo ito...

Sinulat ko ang maikling script ng "DALOY" tatlong araw bago ang aming shoot. Sinabi sa akin ni Abet na saulado na raw ang mga linya. Ang sabi ko, "ok, good!" ... Pero sa tingin ko mas kilala ko si Abet kaysa kanyang sarili.

Magaling sa photography si Abet. Sa tingin ko sa lahat ng kanyang talento ay dito sya angat. kaya nga sa sobrang bilib ko sa kanya ay sa kanya ko pinaubaya ang pagkuha ng larawan sa aking kasal. madramang kumuha si Abet ng larawan. Maganda ang timpla ng kulay at liwanag. Ngunit nang matapos ang aming kasal... tatlong pirasong larawan lang ang ibinigay nya sa amin. kinalma ko ang galit ng aking misis. ilang buwan ding di nagpakita si abet matapos ang insidente. Nang bumalik sya wala na sa amin ang lahat.

Maraming nagagalit kay Abet sa ugali niyang iyon... tumatakas sa mga resposibilidad na tinanguan. Ang hindi ko maunawaan ay kung bakit di ko magawang magalit sa kanya sa mahabang panahon.. Hindi ko maintindihan na sa tuwing magkakaroon kami ng alitan nagagawa ko syang tanggaping muli.

Siguro dahil nauunawaan ko ang kanyang kalungkutan. Matipid si Abet sa pagkukwento tungkol sa kanyang pag-ibig. iniiwas nya ang usapan sa tuwing magtutungo sa bagay ng puso ang talakayan. Ang hindi nya batid ay naaarok ko ang kanyang pangungulila.

Sa haba ng mga daang nalakbay naming dalawa... malalim kong nakilala si Abet. Isang maliit na tao na may malumanay na boses. Malalim mag-isip at may kakaibang pananaw sa mundo. marami syang obra na hindi natatapos. Marami syang balak na hindi nasisimulan... marahil... naisip ko... kulang sya sa yakap ng isang magandang dalaga.

Nang banggitin sa akin ni Julius na gusto nyang sumali kami sa Cinemanila... naisip ko kaagad ang isang drama... kwento ng isang musikero na nangungulila sa pag-ibig ng kanyang sinta.... isang kwentong malapit kay Abet. isang pelikulang para kay Abet.
ANG YAKAP NG ISANG MAGANDANG DALAGA SA ISANG KULIMLIM NA MAGHAPON

Isinulat ko ang script na ang kapakanan ng aking kaibigan ang nasa isip ko. Nais kong maranasan nya ang yakap ng isang magandang dalaga. Bayad ko sa mga panahong iginugol ni Abet para sa akin bilang isang kaibigan.

At sa isang kulimlim na maghapon ng ika walo ng Agosto, natikman ng aking kaibigan ang sa tingin ko'y kaunaunahang yakap ng isang magandang dalaga.

" alt="" />

support this film please.... https://www.youtube.com/watch?v=keKx9NOaT2w&feature=channel_page

" alt="" />



Masasabi kong sa lahat ng aking mga kaibigan ay naiiba si Abet. Eriberto Concepcion ang tunay niyang pangalan. Para sa akin si Abet ay isang henyo. At kakaiba sya sa lahat ng mga henyo dahil sya lang ang henyong walang natapos na obra.

Grade three lang sa elementarya ang natapos ni Abet. Huminto siya ng pag-aaral hindi dahil sa walang kakayanan ang kanyang magulang na pag-aralin siya kundi dahil sa naisip ni abet na mas matalino pa siya sa nagtuturo sa kanya. OO, grade three lang ang tinapos ni Abet ngunit marunong syang magpinta, maggitara, magviolin, magpiano, kumuha ng larawan, umukit at humubog ng iskultura, magkumpuni ng computer, ng vhs, vcd, at dvd. At marunong din syang umarte. at makikita mo ang kanyang pag-arte sa karamihan ng aking short films. At dahil nga minahal nyang lahat ang mga sining na ito ay napabayaan nya rin ang bawat isa. Para siyang isang pulitiko na maraming minamahal na babae... dahil sa mahal nya lahat kinulang din ang pagmamahal dahil sa nahati na ito sa maraming bahagi.

Nakilala ko si Abet noong huling bahagi ng dekada 80. Sikat ang kanyang pangalan sa mga taong nakakaunawa ng sining. Nagkita kami sa isang inabandonang kulungan ng baboy. Sinadya ko siya doon habang iniimprentahan nya ang mga T-shirt na gagamitin sa kampanya ng isang pulitiko. Nagkakwentuhan kami. Naarok ko ang kanyang lalim. At naging kaibigan ko sya.

Noong ika-walo ng Agosto sa paghampas ng alas dies ng umaga dumating sina Julius Roden at Maribelle Gallardo sa aming bahay na dala ang kanilang napakagandang HD camera. Alas otso ng umaga ang usapan ngunit alas dies sila dumating... Ano pa nga bang aasahan ko sa tipikal na Pinoy...Halos lahat yata sa lahing ito ay nalalasing sa tunog ng orasan... Mahal ko ang pagawa ng pelikula.... ngunit iniisip ko kung paano pagagandahin ang isang pelikula sa loob ng walong oras? Noon ko lang nakita si Maribelle at noon din lang aarte si Abet nang may dialogue. Naisip ko... Madugo ito...

Sinulat ko ang maikling script ng "DALOY" tatlong araw bago ang aming shoot. Sinabi sa akin ni Abet na saulado na raw ang mga linya. Ang sabi ko, "ok, good!" ... Pero sa tingin ko mas kilala ko si Abet kaysa kanyang sarili.

Magaling sa photography si Abet. Sa tingin ko sa lahat ng kanyang talento ay dito sya angat. kaya nga sa sobrang bilib ko sa kanya ay sa kanya ko pinaubaya ang pagkuha ng larawan sa aking kasal. madramang kumuha si Abet ng larawan. Maganda ang timpla ng kulay at liwanag. Ngunit nang matapos ang aming kasal... tatlong pirasong larawan lang ang ibinigay nya sa amin. kinalma ko ang galit ng aking misis. ilang buwan ding di nagpakita si abet matapos ang insidente. Nang bumalik sya wala na sa amin ang lahat.

Maraming nagagalit kay Abet sa ugali niyang iyon... tumatakas sa mga resposibilidad na tinanguan. Ang hindi ko maunawaan ay kung bakit di ko magawang magalit sa kanya sa mahabang panahon.. Hindi ko maintindihan na sa tuwing magkakaroon kami ng alitan nagagawa ko syang tanggaping muli.

Siguro dahil nauunawaan ko ang kanyang kalungkutan. Matipid si Abet sa pagkukwento tungkol sa kanyang pag-ibig. iniiwas nya ang usapan sa tuwing magtutungo sa bagay ng puso ang talakayan. Ang hindi nya batid ay naaarok ko ang kanyang pangungulila.

Sa haba ng mga daang nalakbay naming dalawa... malalim kong nakilala si Abet. Isang maliit na tao na may malumanay na boses. Malalim mag-isip at may kakaibang pananaw sa mundo. marami syang obra na hindi natatapos. Marami syang balak na hindi nasisimulan... marahil... naisip ko... kulang sya sa yakap ng isang magandang dalaga.

Nang banggitin sa akin ni Julius na gusto nyang sumali kami sa Cinemanila... naisip ko kaagad ang isang drama... kwento ng isang musikero na nangungulila sa pag-ibig ng kanyang sinta.... isang kwentong malapit kay Abet. isang pelikulang para kay Abet.

Isinulat ko ang script na ang kapakanan ng aking kaibigan ang nasa isip ko. Nais kong maranasan nya ang yakap ng isang magandang dalaga. Bayad ko sa mga panahong iginugol ni Abet para sa akin bilang isang kaibigan.

At sa isang kulimlim na maghapon ng ika walo ng Agosto, natikman ng aking kaibigan ang sa tingin ko'y kaunaunahang yakap ng isang magandang dalaga.

master ron lufet!!!!!! galing......